Het is genoeg geweest voor dit jaar… Vol goede moed ga je na de zoveelste ziekenhuisopname naar huis en denk je dat dit echt wel de laatste keer was…
De laatste factuur van de ambulance betaald, opgelucht, oef door die reeks zijn we weer door. De hospitalisatieverzekering kunnen we eindelijk eens met rust laten…
Een lachende poppemie, blij zoals we haar heel lang geleden kenden… Zo hebben we haar al lang niet meer gezien, dat is een goed teken, voorzichtig begin je te hopen…
Hoe gaat het met jullie meid? Ik ga het niet te luid zeggen, maar goed, ze lijkt op de goede weg…
En dan toch weer… een stikkend geluid…ons poppemieke daar weer zo zien liggen schokken… Noodmedicatie geven (en jezelf weer schuldig voelen om dit aan haar te moeten geven)… weer 5 min. wachten… het zal weer toch niet… Wat doen we? Moet ik nu echt weer die ambulance bellen? Met de moed in mijn schoenen doe ik weer de uitleg… de ziekenwagen komt er aan mevrouw …
Alle spullen bij elkaar rapen, ik zou toch beter eens een tas klaar zetten, ondertussen papa die bij ons meisje de wacht houdt… Het lange wachten tot ik eindelijk de blauwe lampen zie, ze zijn er,ik crash maar denk nu zal ze er wel snel weer door zijn…
Wachten in de gang tot het schokken stopt, ondertussen onderhandelen (lees discussiëren) in welk ziekenhuis ze opgenomen wordt, want haar toestand lijkt wel kritiek. Machteloos staan kijken hoe een schokkende poppemie de ambulance wordt ingereden… We gaan haar deze keer toch echt niet kwijt zijn? Nu niet poppemieke, dat kunnen we niet aan…
De weg naar het ziekenhuis is lang, hoe zou het nu met haar zijn… De ambulancier die zegt ik ga wat extra gas geven zodat we er snel zijn… eindelijk we zijn er, snel uitstappen en kijken… Ze is er door mevrouw, Oef ik kan weer een beetje ademhalen…
Hoe zou het met broer zijn, die jongen zit weer in zijn examens, ik moet hem weer achterlaten ook met zijn verdriet en frustraties, ik heb 2 kinderen, maar ik heb weer eens het gevoel dat ik er maar voor 1 kan zijn… Daar komen de tranen weer…
Hier zitten we ondertussen maar weer, wachtend op het verdict van de neurologen, hopend dat het nu echt wel eens de laatste keer mag zijn voor lange tijd.
Ondanks alles relativeer ik ook wel, ik kwam hier gisteren (een bekende ) mama tegen, haar dochter is een vriendinnetje uit Villa Rozerood… het kan echt wel nog erger…Het deed ook wel deugd om met iemand te praten die begrijpt wat ik voel… Ik duim voor alletwee ons meisjes…
Maar toch, die onmacht en vooral ons poppemie elke keer weer zo te zien lijden, het mag echt wel eens stoppen.
Leven zonder ons zorgen te moeten maken, dat lukt niet meer, maar hopelijk komt er nu toch eens een rustigere periode aan, blijven hopen en gebeurt het dan toch weer , dan is het weer crashen en verder gaan…
onsbijzondermeisje 